Zum Inhalt

Der Hoahrbusch

orrer: Woas emol em oalde Bensemer in soiner Saldoatezeit bassiert is

Die Geschichte "Der Hoahrbusch" (Der Haarbusch (sinngemäß: Paradebusch)) lässt sich sowohl im Bergsträßer Anzeigeblatt als auch im Werk "Bensemer Plaschderstaa" (Bensheimer Pflastersteine) finden. Im Bergsträßer Anzeigeblatt erschien die Geschichte bereits am 24. Mai 1930, in der Monographie, welche Spenden für das neue Bensheimer Schwimmbad bringen sollte, erst im Februar 1934.

Wann ich als sou beim Zackern hinner moim Schimmel hermache duh, do muß ich immer an däs Geschichdel denke, däs wu mer als junger Mann mol bei de Saldoate bassiert is.

Ich häbb nemlich bei de bayrische Schwolischee gedient. Ich woar en Stoatskerl un besunnerschd in de Baraadeuniform mit dere uffgegnebbde rousaroure Bruschd häwwichs net wolfel gäwwe. Zu dere Baraadeuniform hot aa en weiße roßhoarner Hoahrbusch gehäijert, der wu uff de Helm ufsgeschraubt is worrn und aam e ganz bawarisch Aussähe gäwwe hot. Hots ganze Regiment uff de Gail gesotze und sich in Drabb gesetzt, do sin unser Hoahrbisch uff un oab gemoachd wie die Welle vum weiße Meer. - Ich häbb däs jo noch net gesähe – veschdanne - , awwer ich stell mer däs wenigschdens in Gedanke sou vor.

Alsou -es woar mol beim Schwadronsexerziern, wu - wer selbschd Saldoat woar, werd däs jo wisse - immer mirrerer Baraad oabgeschlosse hot.

Unser „Edaameziger“ hot noch korz vorde e groußi Reed geduh: Es weer soi ledschd Baraad wu er mitmache deht - er hett soi Dienschdzeit oabgeklobbt un deht heit vun uns erwadde, daß mern net im Stich losse un kaaner vun uns „usfalle“ deht. Er hot wäiklich schäi geredd. Wie er sou vun sich gebabbelt hot, sinem sogoar die Treene kumme. Awwer, daß mers net mäike sollt, horrer mit soine dicke Worschdfinger soin strubbige groe Schnauzboart in die Häih gestreche un hot uff aamol e Boar Aage gemoachd -ich soag Eich nor - e Poar Aage, er hot groad vor mer geschdanne -, ich häbb mol mit de Aage blinzle misse, sou veschrocke woar ich. Do horrer mich awwer aa schun ougegauzt: „Di maan i groad, du spinneder Hund, du daamiger wann de mer wieder de Baraaden vesaust, wie ze Keenigs Geburtsdoag, du gescheerder Haami, du dräckeder, dann..." es annere häwwich net mäih veschdanne, weil soi Stimm vor laurer Kreische iwwergeschnabbt woar. Ich häbb kaan Muxe geduh, dann mit dem närrischde Kerl woar net ze spasse. Zudem häwwemer noch die drei Doag „Middel“ vun domols in de Knoche gestoke. Un moin Urlaab? - Ich woar sou wie sou in dene zwaa Joahr nor aamol dahaam gewäst. -

Ich häbb mer feschd vorgenumme, däsmol nix ze vebasse un in alle Sticker moin Mann ze stelle.

Awwer - es hot annerschd kumme solle.

Die Baraad woar uffgestellt. Awwel hot de Baraademarsch oigesetzt, die Gail häwwe die Kepp gestellt un uffs Kommando hot sich es Ganze in Bewegung gesetzt.

Ich woar am linke Fliejel im zwadde Zuck. Ich woar moiner Sach ganz sicher un häbb kerzegroad uff moim Gaul gehockt. Die Lanz im Stiwwel, die aa Hand um die Lanz, die anner am Ziejel. „Wammer nor moin äbschder Bock im letschde Aageblick kan Duck speelt", häwwich gedenkt. –

Jetz woar ich zäije Schritt vum Scheneral. „Augen links!“ - Ich häbb moi zwaa Aage nooch links geworfe, daß mer beinoh es Knick oabgebroche weer. Ich häbb den Oalde ougeklotzt, als wollt ich soage: Woas witte dann? Hoa? - Kumm nor mol her, wannde woas witt!"

Wie ich groad moi Aage wirrer groad aus richte wollt - Jässes naa - ich derf goar net mäih drou denke - do - do hot moin Massik vuneme Gaul die Vorrerbaa gäje de Borrem gestemmt, hinne in die Häih und vorn houch woar aans. Zu gleicher Zeit hots iwwer mer gerabbelt un näwemer gerabbelt un unnermer gerabbelt. Mich hots siedendhaaß iwwerloffe, un dann is mers wirrer eiskoalt de Buckel erunnergelaafe. Ich häbbs mäinder geahnt, als daß ichs gewißt hett, woas bassiert woar. Der verdammde Hoahrbusch, der verdammde! Häwwichs net glei gesoat: däs Gewind dauchd nix? --

Woas woar ze mache? Es woar hoalt bassiert. Ich bin ohne Hoahrbusch weirergeritte. Awwer -froagt mich jo net mit woas forem Gefichl. Ich bin mer sou oarmche vorkumme wie en Affebinscher, wumer soin Schwanz vekrozt hot.

Woas noochkumme is, kennt Ehr Eich denke. Mim Urlaab woars Essig. Dodefor häwwich Brummes krieht. Un mit dene Diern, wumer de Ooald an de Kopp geschmesse hot, heerich e ganz Menascherie oufange kenne. -

Es schlimmschde awwer woar däs Geuz vun moine Kumeroare. - Besunnerschd, wie mer e poar Doag speerer moin Hoahrbusch gefunne hot. Nadierlich ganz verrobbt un vedrambelt. –Es woar net mäih en stolzer Schwolischeehhoahrbusch - es woar nor noch e aadäärmig Hoahrschwenzel.

Se häwwe mich ufsgezoge, wuse mich gesähe häwwe. Erschd hot mich däs koalt gelosse. Awwer, wie mer aaner mol in de Wertschaft „Hoahrschwenzel!“ zugerufe hot, do woar die Barol ausgäwwe. Vun dem Doag ou isses immer schlimmer worrn. Iwweroall, uffem Danzborrem, in de Wertschaft un uffem Kasernehouf hots „Hoahrschwenzel!“ gerufe. - Däs is sou weit gange, daß aa kaa Määdche mäih woas vun meer wisse wollt. „Mime Hoahrschwenzel wollemer nix ze duh hoawwe“, häwwese mer fräsch ins Gesicht gesoat. - Es woar zum Hoahrausreiße!

Schwamm driwwer! Die Zeit is aa rumgange. Awwer wann ich sou beim Zackern hinner moim Schimmel hermache duh, do muß ich doch als noch mol an sell Geschichdel denke vun moine Saldoatezeit her.

Georg Beringer