Zum Inhalt

Die Kinndaaf

Die Geschichte "Die Kinndaaf" (Die Kindstaufe) lässt sich sowohl im Bergsträßer Anzeigeblatt als auch im Werk "Bensemer Plaschderstaa" (Bensheimer Pflastersteine) finden. Im Bergsträßer Anzeigeblatt erschien die Geschichte bereits am 10. Mai 1930, in der Monographie, welche Spenden für das neue Bensheimer Schwimmbad bringen sollte, erst im Februar 1934.

Ehr kennt doch em Schlenkerbaschdelslui soi Bawett, wu sich vore Joahres drei enuff nooch Mannem vehaijert hot. Die hot souen Owwermaschoores vunde Eisebooh zum Mann. Doomols woarer noch Kondukdeer orrer sou äbbes; heit isser, glaaw ich, noch woas Häicheres. Korz un gut, äwe die Mannemer häwwe vorm Joahr äbbes Klaanes ze erwadde gehatte. Schun im Voraus häwwese dodezu de Schlenkerbaschdel un soi Therees oigeloare. „Wie's Kind kimmt, kummter“, hot soiner Zeit die Bawett ufferer Poschdkoart an ehr Leit geschrewwe. Bei deene hots e grouß Hi un Her gäwwe. - „Sollemer himache orrer sollemer net himache?“ Un mer is sich iwwweraans kumme: „Gäih fort, mer bleiwe do.“ Er hot net gezoge, weil er sich gesoaht hot: „Zu dene Sorte Leit, wu do hikumme duhn, bassemer doch net“ un sie, die Therees hot aa allerhand degäje oizewenne gehatte. „Erschdens mol häwwemer net die Munduur dezu“, hot se gesoaht, mit unsere oaldfrenkische Klaarer“, hotse gesoaht, „kenne mer närjens wuhi mache - un zwaddens - gäh, woas soll mer sich den Uumuus mache, es gäiht mer nix iwwer moi Ruh. Es Enn vum Lied is doch nor Aerjer, däs waaß ich awwel schun - da - ich benießes“, hotse gesoaht un hot debei sou kräftig „Hazzi“ gemoacht, daß die zwaa Katze, wu hinnerm Ouwe gehockt häwwe, mit aam Satz zu de Deer enausgesterzt sin. „Waaschde woas“, hot iwwere Weil die Therees zu ehrm Mann gesoaht, „wanns sou weit is, mache mer for die Mannemer es schäi Bageedche zeräächt, däs is groad sou gut, do sind mer uff aan Schloah alles lous un häwwes ausem Kreiz!“ - - Se häwwe sich aa schun hi un her besunne, woase kaafe wollte. Entweerer beis Herr Haßloche e grii woarm Jäckelche un e poar wollene Strimbelchin for däs Klaane, orrer ins Reimunde droi en silwerne Leffel un e Rasselche.

Do is knarrenfall en Brief vun Mannem kumme vun de Bawett ehrm Mann. Un do hot droigeschdanne, dasses Kind jetz do weer. Es weer awwer net nor aans, wu mer gemaant hett, son nern e Päärche, e Buusche un e Määdche. In oachd Doa weer Kinndaaf. Als Petten und Geedchin het mer die zwaa Schwiejerleit im Aag, nemlich die zwaa Schwiejermidder fors Määdche un die zwaa Mannsleit fors Buusche. Ihm soi Leit heehn aa schun „Ja“ gesoaht un bei ihne weers jo schun lang sou oabgemoacht gewäst.

„Ja“, hot die Therees gesoaht, „wanns sou is, derse mer hoalt aa net „Naa“ soahe. Wammer aa oafache Leit sin, näwe die annern kenne mer uns als noch stelle, veschdanne. Däs weer gelacht -lumbe losse duhn mer uns net. Un wammers Geld vun unsern zwaa Saichin nemme un uns dodemit nei ausstaffiern duhn! Gälle, Vadde?!“

Der hot sich nor mol hinner de Ouhern gekratzt, hot sich en Brocke Schick ins Maul gestobbt, un hot e Gesicht gemoacht, wie en Inschlichtuche. Dann horrer soin Hut uff Krageehl gehockt un is spornstraks in die Wertschaft vum Benners Jakob gange.

Aansdaals woarer sich jo dodriwwer aanig, daß soi Oaldi rächt hett und daß mer in soueme Fall net zerickstäih derft. Groad soim Dochdermann soine Leit gäjeniwwer net, dere houchgestochene Bloos. - Dann horrem awwer aa wirrer däs Geldspeel laad geduh, wumer do drou henke mißt. - Däs horrer jo oigesähe - mit soim schäwätzige ausgefranzelde Hochzigouzuk, wu schun iwwer zwanzig Joahr die Modde drou rumgefresse häwwe, kennt er net uff Mannem mache. Un am Talmaache vun soiner Therees, do mißde vorde aa noch e Poar Franzele un Perlchin ougeneht wern. „Kimmt die Zeit, bringts die Zeit“ horrer gedenkt un hot sich e Fleedche Bier un en velaafene schlappmailige Handkees gäwwe lofje.

Wie er sou dogesotze hot, is es Mordche roikumme. Der woar mit dem Schlenkerbaschdelslui seiner Groußmodder selig weitlaafig vewandt - alsou - woas mer sou segt, inde Froindschaft. Awwer die Froindschaft zwische dene zwaa woar net sou weit her. Die häwwe nemlich mol wäje e poar Maik mit enanner Grambuhl gehatte. De Schlenkerbaschdelslui hotse domols ze kriehe gehatte un es Mordche hot un hot net bedubbt. „Vun dem veele Bezoahles veblembert mer soi ganz Geld“, horrer gesoaht. „Froindschaft hi, Froindschaft her, bei meer werd Aaner wie de Anner gehoalte, ich bezoahl kaam nix!“

Däs woar schun e Poar schäine Jährchin her, awwer de Schlenkerbaschdelslui hot däs dem Mordche net vegesse kenne. Wannern gesähe hot, horrer sich en Ruck gäwwe misse, dasser net handgreiflich worrn is; am liebschde, heeren jeeresmol vedoachtelt. Awwer er hot sich gesoaht: „Wann ich dem soi Magges gäb un er bießt debei oi, isser im Stand un leckt sich uff moi Koschde ins Spidoal. Den Gefalle will ich dem net duh. Un er horren iwwerhaapt net mäih äschdemiert.

Awwer es Mordche hot däs dem Schlenkerbaschdel net iwwel genumme. Im Gäjedaal. Wuren hot vewische kenne, horrer vesucht, mirrem ouzebennele un mirrem in e Gespreech ze kumme. Aa heit horrer sich, als weer goar nix lous, glei an de Disch vum Schlenkerbaschdel gehockt un en Schobbe Woi bestellt. Es woar kaaner vum beschde Em Benners Jakob soin Raddegaggel woar jo bekannt. Awwer den Schlenkerbaschdel hots doch innerlich ges wormt, daß der Lumbeseckel vuneme Mordche, wuem däs Geld ze gäwwe gehatte hot, sich unerstäih kennt, in soiner Gäjewadd Woi ze sause. Drum horrern ougeranzt: „Du deeschd aa besser doi Schulde bezoahle als wie de Nowle raushenke, du Lumbedeiwel, du drädiger!“ „Proschd Lui“, hot ganz froindlich es Mordche ge soaht. Ich waaß jo, uff woas däs hiziele duht. Beruhig dich nor, in e poar Doa hoschde doi Sach!“ De Schlenkerbaschdel hot gestuzt. „Is däs aa kaa Lieg net?“ - „Sou woahr wie ich do hocke duh!“ - “Konn ich mich do druff velosse?“ - „Freilich, wann ich ders mol soa!“ - „Is däs sicher?“ „Bombesicher ich will net gesund uffsteije.“ - „Liewer Froind, iwwerlek ders - wanns net woahr is - du waaschd - ich bin kaan sauwerer...“ – „E Mann e Wort, in e poar Doa hoschde doi Sach.“ „Alsou oabgemoacht.“ -

De Schlenkerbaschdel hot jetzt e froindlicher Gesicht uffgesetzt un hot soi Gloas mit aam Ruck nunnergesterzt un uff de Disch gestumbt. Däs woars Zeiche, dassem de Wert noch aans bringe sollt. Un die Zwaa, wu schun e poar Joahrn spinnefoind woarn, häwwe sich wirrer vetroage wie die Brierer.

Es hot net lang gedauert, do hot de Schlenkerbaschdel dem Mordche aa die Sach vunde Kinndaaf in Mannem verzäihlt un vun soiner Raas, wuer vorhett. „Woas?“ hots Mordche gerufe „ei mer maant, däs wer oabgekoart, an sellem Doa mach ich jo aa uff Mannem. Du waascht doch, moi Sohnsfraa die daucht doch nix, däs nixnutzig Mensch. Moin Kall hotse neilich mol wirrer am Schlawidche gehatte, wuse heit noch drou ze kräkse hot. Do muß ich wirrer mol de Middelmann speele, veschdanne!“ -

Sou häwwe sich die Zwaa gäjeseitig ehr Herz ausgeschitt un erschd wie die Bolezei es zwadde Mol Feierowend geborre hot, häwwese sich an die Wertschaftsdeer gedascht un sin Oarm in Oarm die Neigaß enunnergedorzelt.

Oacht Doa woarn rum und de Schlenkerbaschdel is mit soiner Therees uneme grouße Bageed in aller Herrgottsfrieh nunner an die Eiseboah gedrollt. Er ineme gelehnte foine schwarze Rock uneme Zilinner wie e Ouwerouhr uffem Kopp, vornwäk, soin Schärm uner de Darm gepätzt un es Bageed in de Hand, sie im Kapotthietche uneme Umhengsel mit Perle un Franze hinnenoh.

Dem Mann, wu aam die Billjetter vekaafe duht, horrer vezäihlt, dasser uff Mannem mache wollt, weil heit dort Kinndaaf weer. „Wissese, moi Bawett is doch seit zwaa Joahr drowwe anen Eisebehner vehaijert. Moin Dochdermann schreibt sich Andel, wannsen velleicht kenne duhu...“ Er wollt als weirer vezäihle, awwer der Anner hot gemoacht, als heerer Watt inde Ouhern un hot nor korz gefroagt: „Holz oder Polster?“ „Kaa Holz un kaa Polschder, Eisebooh will ich foahrn!“ - „Einfach oder zurück“, hot der Beamte gefroagt un hot mit de annern Leit oufange ze lache. „Erscht mol hi“, hot de Schlenkerbaschdel gesoaht, „däs zerick werd sich schun finne!“ „Also einfach!“ - „Naa, zwaafach!“ hot de Schlenkerbaschdel inde Kaschde noigerufe, „maanter dann, moi Therees wollt net mit?“ Do is groad de Zuk oigefoahrn; die Leit wu hinnerm Schlenkerbaschdel gestanne und awwel noch sou froindlich gelacht häwwe, häwwe jeh ougefange ze brumme un aaner devu hot den Baschdel wäkgestumbt, dassem soi Bageed vum Dischel, wus Geld uffgezäihlt werd, erunnergeborzelt is. Do hots do inwennig droi gerabbelt, als wie wann e Gloasscheib oigeschloahe worrn weer.,,Jässes, moi Oigemoachdes“, hot die Therees gekresche. „Moi schäine Abrigose un Persching un de Grusselbeerschilleeh!“

„Nix wie nuss, awwel kimmter!“ hot de Baschdel gerufe. „Dummel dich, sunschd kehrt der aam vor de Noas wäk!“ Er woar inde Raasch wie en Kiehbauer un hett beinooh e Buusche umgerennt, wuem im Wäh geschdanne hot. „Du iwwerzwäiger Handsworschd!“, horrem die Therees noachgerufe. „Du heschd jo roin doi Bageed leihe losse!“ Se hots genumme un ehrm Baschdel nooch woar aans.

Die Therees hot sich ganz duckmeisig in ehr Eck gehockt un is oigenoggelt. Wiese ihrn Oalder wachgestumbt hot, woars groad Zeit zum Aussteije. Se hot schäi gucke misse, wiese den grouße Platz vorm Mannemer Bahnhouf mit dene veele Leit gesähe hot. „Guck emo! Baschdel hotse gesoaht, „woas die Leit sou froindlich zu aam sin. Ei de Bolezeidiener lacht aa mit uns. Is der am Enn goar vun Bensem?“ De Baschdel hot kaan Baß druff geschloahe. „Ich peif der druff, woas leiht mer drou. Do vorn woart unsern Zuk, wu in die Seckemer Stroaß fehrt, ich waaßes noch vum letschde Mol her - Geloffe, woas de laafe kannschd! - da - awwel - awwel fehrter fort. Ferrou, dalli - den holle mer noch oi. Nor net noochgelosse, - aamol musser doch hoalte. Sie, Herr Kondukdeer, mäike se dann net, daß mer noch mitwolle? - Hoalt doch mol ou, mer kriehn jo kaa Luft mäih. - Woas, die lache? - Ich will Eich fors Lache gäwwe, ehr Lumbedeiwel, ehr Bagaaschekores! Ich wollt, Eiern Kaschde deht umsterze! Therees ebei, laaf, laaf, äwe hoaltese! - Gäll, do guckter? Mer häwwe Eich doch noch oigehollt. - Wumer hiwolle? Ei in die Seckemer Stroaß zum Andel, wanners sou genaa wisse wollt. - Woas? - Ehr foahrt net do hi? - Mer weern vekehrt geloffe? Warum häbbder aam däs net glei zugerufe, wies noch Zeit woar? Ehr Seckel, ehr aafellige - do heenmer net sou ze renne brauche. - Nix wie rum, Therees, dort vorn fehrt awwel e anneri oab.“ -

Nadierlich häwwese die aa net krieht un häwwe die Seckemer Stroaß noilaafe misse. Do is de Baschdel, wu soiner Therees duschur zäihe Schritt vorauswoar, pletzlich, wie vum Schloah geriehrt, stäih blewwe un horrer ganz kraadeblaasch zugerufe: „Therees“, horrer geruse, „Therees, hoschde noch die Hausnummer vuns Andels im Kopp?“ - Die Therees hot sich vor laurer Schrecke aneme Briefkaschde feschdhoalte misse. „Ach Gottche, naa“ hotse vor sich higeschlickst un hot ehrn Baschdel ganz vesteert ougestiert. „De Deiwel soll die ganz Kinndaaferei holle!“, hot der vor sich higeflucht. „Heen die net mit aam genunk gehatte? Do wern meer zwaa iwwerflissig gewäst.“

Do häwwe vun weirem zwaa Menner gewunke. Wie die neher kumme sind, hot sichs rausgeschdellt, dasses de Mordche un soin Sooh woar. De Baschdel weer dem Mordche am liebschde um de Hals gefalle. Sou willkumme woarem dem soin Oublick schun lang net gewäst. Dem Mordche soin Sooh hot glei Roats gewißt. Er is inen Bäckerloare noi un hot sichs Adreßbuch gäwwe losse. --In dere Zeit hots Mordche mit dem Baschdel veoabreed, dasse sich um Uhres finfe hoint Owend an de Eisebooh treffe wollte.

„Meer isses sou, als weers besser gewäst, mer weern dehaam geblewwe“, hot de Baschdel zu soiner Therees gesoaht, wiese ze zwadd die finf Treppe zus Andels nuffgemoacht sin. „Ich loß mers net nemme, der Doa is vepuscht un bleibt vepuscht.“ -

Un er hot Räächt behoalte. Vuns Andels woar kaan Deiwel ze säihe. De Baschdel un die Therees häwwe sich uff die Trepp gehockt un häwwe woarte misse, bis die vun de Käich zerickkumme sin. Däs woar schun mol Numero Oins! Numero Zwei - Gesichter häwwese gemoacht, als wannse Essig gesoffe hette. Numero drei - Wie die Therees sich die zwaa Klaane mol neher betroachte wollt, hot die anner Schwiejermodder glei oabgewäijert: „Ei jo, däs gebts net, mer sin froh, dasse schloofe.“ Numero Vier - Daß in dem Bageed, wu die Therees mit Herzklobbe un Zeehkleppern ausgepackt hot, die Abrigoose, die Persching unde Grusselbeernschillech aan Matsch un die Jäckelchin un Strim belchin zu aam hadde Klumbe zammegebabbt woarn, hot dem bissel Fraad vunde Bensemer de letschde Rest gäwwe. Die Therees hot wie siwwe daawe Niß unne am Discheck gesoze un hot kaan Bisse nunergebroacht. De Baschdel awwer hot in soim Rouches soi Esse nunergewamschd un aa Gloas Woi hinnerm annern nunner-gesterzt, als wollter mit aller Gewoalt uff soi Koschde kumme. „Däs Broutschroure häwwich heit net neerig“, horrer gedenkt. „Do, mol en Kringel Broatworschd her un e Dräckschibb voll Geräischdene“. De Schwoinebroare horrem de Andel glei nooch em sechste Stick wäkgestellt gehatte un horrem defor Genssteppel mit Beernschnitze histelle wolle. Awwer de Baschdel hot sou lang am Dischduch erumgepoudelt, bis die Schissel mit Flaasch wirrer vorem gestanne hot. Mit de Gawwel horrer glei drei Sticker vum gerollte Niernbroare uffgegiegst, awwer aans devu horrem em Andel soin Vadder wirrer oabgenumme. Wie däs die Therees gesähe hot, isser e Mimbelche Brout im Hals stecke blewwe, sou Engschde hotse ausgestanne, ehrn Baschdel deht jetz gaschdig werrn. Der hot awwer nor soin Gäjener ougeguckt un hot gesoaht: „Bei uns werd reell gemoacht, veschdanne!“ Die Therees woar wie erleest, wies halb finfe geschloahe hot. De Oabschied issen net schwer gemoacht worrn un wiese die Treppe wirrer nunnergemoacht sin, häwwese sich houch un heilig geschworn, ehr Läbdoa nimäih uff Mannem ze mache.

An de Eisebooh horren schun vun weirem es Mordche zuge juchzt: „Wißter woas“, horrer gesoaht, „mer mache noch lang net haam. Moin Sooh is ineme Spoarverein un die häwwe hoint Owend Faßnachtsbaal. Er is im Vorstand un hot gesoaht, mer solle ze dritt hikumme.“ Die Therees hot sich mit Hend un Fieß degäje gewäijert, awwer es horrer nix gebatt. „Mach mer kaa Maneewer“ hot de Baschdel gesoaht, du derfschd aa wisse, dasses Faßnoacht is. Sou schäi wie heit, kummemer doch net mäih zamme.“

„Erschd werd äbbes Kräftiges gepickt!“, hots Mordche gesoaht un hotse in e Wertschaft gefierht. Wies ans Berabbe gange is, horrer kaa Geld bei sich gehatte. - „Mer schreiwes zum Annern - ich loß mer noochher vun moim Sooh Geld gäwwe; veloß dich druff Baschdel, du krieschd hoint Owend noch doi Sach.“ - Die Therees woar hundemied vun all dere Laaferei un dem veele Aerjer de Doa iwwer, die Mannsleit awwer woarn alle zwaa krottevoll.

Im Saal woar schun aa Läwe. Es Mordche hot sich e ritzesrouri Kapp mirrere himmelblooe Gwaschd in die Ank gehockt. Dem Baschdel horrer soin Zilinner mit zwaa gääle Babierschlange um-wickelt un dere oarme Therees e farwigi Kapp uff ehr Kapotthietche gedrickt, wu mit grouße Buchstaawe gestanne hot: „Mensch ärgere dich nicht!“

Im Aageblick häwwe zwaa Flasche Woi uffem Disch gestanne. „Die lekschde vor, bezoahle du ich se awwer!“, hots Mordche zum Baschdel gesoaht. Jezt isses Läwe im Saal erschd räächt lousgange. Die Therees hot nor sou staune misse. „Wammer die Weibsleit do betracht“ hotse gesoaht, „ei woahrhaftig, do schemt mer sich jo, daßmer e Fraa is.“ Allegebott is e Anneri an de Disch kumme un hot de Woi ausgesoffe. Wie sich awwer soue ganz schwazzi derrbaanigi ehrm Baschdel uff de Schouß gehockt hot, do isse rewällisch worrn. Se hotse am Buwekopp krieht, un hot drou rumgerobbt, bis die hinneriks unner de Disch gefalle is. Dodebei isser de aane Oabsatz oabgange un die Träjer vun ehrm Iwwerworf sinnerer geplatzt. „Däs bezoahlschde mer du Lumbedäsch“ hot die unnerm Disch evorgerufe. „Ehr werd schäi gucke, woas däs koschd, moi nei seide Klaadsche un die neie Schuh mit dene Lui Keesoabsetz.“ - Es hot en grouße Afflaaf gäwwe. Dere Therees häwwese ehr Kapotthietche runnergestumbt, dem Baschdel hot Aaner uff de Zilinner gehaage, dassem de ganze Kopp bis zum Hals droigestoke hot un dem Mordche, wu am es Baah stelle wollt, hot en Feschdordner uff die Aagedeckel gehaawe, dasser net mäih gewißt hot, woas vorn un hinne is. „Ziegt Eier Penning raus, mer falle uff!“, horrer iwwere Weil gesoaht. Un de Baschdel hot soin Geldbeitel rausgezoge un hott mit dere Derrbaanig un mit dem Kellner oabgerechelt. „Wann ich nor wißt, wu moin Sooh hikumme is“, hot de Mordche gesoaht „er woar vorde doch noch im Saal“. Der woar awwer net mäih ze finne.

Es woar groad Zeit zum Oabfoahrn, wiese endlich an de Bahnhouf kumme sinn. „De Gaas gehäijert kaan lange Schwanz“ hot die Therees gesoaht. „Meer Sorte Leit gehäijern haam un net uffen Mannemer Faßnoachtsbaal.“ De Baschdel hot kaan Ton geredd. Erschd in Bensem beim Aussteije isser wirrer zu sich kumme. Wie en de Mordche sou heenisch ougeguckt hot, do horren die Wut gepackt. „Spitzbuu schläächter!“, horrern ougebrillt.

„Nennschde däs Wort gehoalte? Wu is moi Sach? Haa?“, „Ich waaß goar net, woas de witt“, hots Mordche in aller Seeleruh gesoaht. „Ich häbbder domols vesproche, ine poar Doa heschde doi Sach. No un? Heit hoschde doi Sach - orrer?“

Un ehnder daß sich de Baschdel uff de Mordche hot sterze kenne, woar der mit aam Satz hinnerer Heck am Bahnhouf veschwunne.