Die Sintflut
De Adam, wammer däs bedenkt,
Woas der de Menschheit ougehenkt,
Do gitts aam ordentlich en Stich. –
Ei heit kennt mer noch ärjern sich.
Soi Ebbelesse - Gott solls wisse,
Hot deier se bezoahle misse,
Dann alles, woas vum Adam stammt
Woar jetz zum Unnergang vedammt.
Drum hot die Sintflut stattgefunne,
Es woarn däs ferchterliche Stunne!
Bis in die klaanschde Ooinzelheire
Will ich mich driwwer jetz vebreire.
Es stimmt däs alles bis uffs Hoahr,
Beweist mers, dasses annerschd woar. - -
Die Rachel linzt zum Fenschder raus
Un guckt dem Räje zu.
Es dratschd aa ganz bawaarisch drauß,
Sie sind heit goar kaa Ruh.
Es blitzt un dunnert, Schloag uff Schloag,
En Storm herrscht une Kelt,
Sou denkt se sich am jingschde Doag
De Unnergang vunde Welt.
„Rachel! ebei!“ rieft pleßlich laut
Vun unne ruff ihrn Mann.
„Es Wasser hot sich drauß gestaut,
Weil's net mäih weirer kann!“
Die Rachel will erunner - horch,
Do rauschts wu wie e Bach.
Vun owwe her stremts Wasser dorch
Die Deck vum Gieweldach.
„Mann!, schnell, kumm ruff!“ kreischd laut se do,
Er brillt vun unne her:
„Erunner!, mer vesaufe jo!
Spring!, holl die Feierwehr!“
„Kumm ruff!“, „kumm runner!“ kreiz un quer,
Sou riefts, sou kreischds, sou brillts;
„De Aamer un de Zuwwer her!
Schebb Wasser!, awwel gilts!“
Es blitzt un dunnert, Schloag uff Schloag,
„Wann lang däs ou noch hellt,
Erläwe mer de jingschde Doag,
De Unnergang vunde Welt.“ –
Sou schießts de Rachel dorch de Kopp,
Do duhts en Läiwekrisch,
Ehrn Mann, der oarme brave Jobb
Schwimmt mädde dorch die Kich.
Jez rast däs Wasser dorch die Gaß
Reißt alles mit sich fort
Die Rachel, starr un doureblaß
Kreischd „Feier!“ „Hilf!“ un „Mord!“
Un „Wasser!“ kreischds in aaner Tour
Aus jeerem Noachbershaus
Aus Rand un Band is die Nadur,
Kaans waaß mäih oi un aus.
Die Kälwer brille um die Wett,
Die Ochse un die Kieh
Zerrn wie verrickt an ihrer Kett
Aus Angschd vor dere Brieh.
Die Sai die grunze zwischenoi,
Die Hind, die heile grell
Die Hinkel flarrerns Fenschder roi,
Die Kaze straiwes Fell.
Nor ganz allaans vegniege sich
Im Wasser Gans und Genserich. –
Un immer häicher steiht die Flut,
Ganz wenig werrn gerett,
Velorn is alles, Hab und Gut
Un als herts uff noch net.
Es blitzt un dunnert, Schloag uff Schloag,
Wann lang däs ou noch helt,
Erläbt mer noch am heit'ge Doag
De Unnergang vun de Welt.
Do schwimmt vun driwwe iwwerm Rhoi
En grouße Kaschde her.
De oalde Noa hockt do droi.
Er segelt kreiz un quer,
Dann wuer wu e Dier vewischd
Däs werd lewennig uffgefischd.
Er stellt zusamme sou mit Mieh
Die erschd un gräischd Menagerie.
Un wie er an die Bäigstroaß kimmt
Werrer uff aamol frouh gestimmt,
Dann er besinnt sich, daß do anne
Emol es Paradies gestanne.
Jez macht er uff soin Dauweschloag
Glei is der leer un korz denoach
Kimmt schun e Daub, en Brief am Baa
Den hot gehenkt die Rachel draa.
Den Noa hot se droi beschwert,
Dasser doch jo net weirerfehrt,
Sell woar, wanndes bedabbelt hoschd,
De Ursprung vun de Dauweposchd. –
De Noa sieht aa mit Behaage
En Felse ausem Wasser raage,
Dort sehrt er uff un steiht dann aus,
Guckt iwwers weire Meer enaus.
Do kimmt die Rachel, ganz benumme,
Dort uff ihrm Gieweldach geschwumme;
Un owwe an dem Giewelknobb
Henkt aa ihr Mann, de oarme Jobb. –
Es Wasser is veloffe ball
De Noa macht jetz uff soin Stall.
Die Viecher brille wie besesse,
Un woas vebei is ball vegesse.
Hier unnerm freie Himmelszelt
Hot sich gebild e neii Welt,
E neii Welt, doch um e Hoahr
Net besser, als die anner woar.