Wie die Bäigstroaß enschdanne is
Groad uff dem Fleck, wu heit gebroare
Vum Sunneschoi die Bäigstroaß leiht,
Woar frieher mol -wer deht däs roare,
Noch alles eisig un veschneit.
Do woarn die Bäig noch ohne Räwe;
Kaa Wiß ze sähe un kaan Woald.
Un aa kaan Mensch wollt hierum läwe,
For all däs woars do veel ze koalt.
Wer do geschwunge hett de Humbe
Wie heitzedoag beim Winzerfeschd,
Dem hett statt Woi vun Eis en Klumbe
De Dorschd veschloa - doch net gelescht.
Hett aaner do mol kisse wolle
E Mädche sou im Iwwermut,
Dem weer vor Kelt es Maul gequolle
Un aagefrorn an ihrer Schnut.
Groad wie velaasne Inschlichkuche
Woarn Gletscher rumdidum im Kreis.
Wer do wie heit wollt Blumme suche,
Hot nor gefunne die vun Eis.
Dann närjens woar die Sunn ze sähe.
Die woar noch eckig, schäbb un krumm.
Sackdunkel hot drum dogeläje
Die ganz Bescherung rings erum.
Kaa Gaase hots do noch net gäwwe,
Kaa Kuh im Stall, kaa Gensefett.
Ob domols Diern geläbt schun häwwe
Däs waaß kaan Mensch - ich glaab ders net!
Zu dere Zeit hot mer beschlosse
Im Himmel drowwe, daß mer wollt
Sich ussde Erd do niederlosse,
Wann die sich dofor ajene sollt.
E Filial die wollt mer grinde,
Es „Paradies“ sollt haaße die!
Doch woar däs kloar wie dicki Dinde:
Erschd wollt mer wisse wu un wie.
En Engel duht mer ausstassiere
Un horrem Fliejel ougeneht,
Um uffde Erd ze spekuliere
Wu die sich dozu ajene deht.
Der duht aa ball zeridberichte –
Sou Engelchin die roare gut –
„Es Paradies kommer errichte,
Wu Bensem speerer leihe duht!“
De Petrus lekt die Stern in Foalte
Un nickt: „Däs is de richdig Fleck.
Die Sunn die will ich druff mol hoalte,
Dann erschd muß mol es Eis ewäk!“
Dann drickter se zum runde Balle
Un heltse, daß wie aus 'rer Zott
Die Sunnestroahle dohi falle,
Wus Engelche geroare hot.
Doch krichters Zerrern in die Glerrer,
Die Sunn die is bawaarisch schwer
Un vun dem Ooalde soim Gezerrer
Gäihn als die Stroahle hi un her.
Sou issen ganze Strich enschdanne
Wu Eis un Schnäi woarn wäkgedaut.
Es Paradies am Bäigrand anne
Hot mer do langsam uffgebaut.
Do hot mer Groas jetzt woachse losse
Un Hollerbisch un annern Kreem,
De Woald is aus de Erd geschosse
Un Persching, Quätsche, Ebbelbeem.
Ich konn däs goar net alles nenne,
Woas domols do gewoachse is.
Die Sunn die leßt mer druff jeg brenne
Un aus woars mit de Finschdernis.
Die Engel derse fleißig gieße
Uff all däs, woas bis jeht woar do.
Wuhi mer gudt duhn Blumme sprieße
Rout, quiddegääl un blizebloo.
Un weil's vor laurer Blummesäje
Kaan Platz mäih uffem Borrem gitt,
Werrn mirreme weiße Blieteräje
Die Beem un Straicher iwwerschitt.
Kaum is de erschde Woi geflosse
Aus Trauwe un aus Sunn gemoacht,
Glei hot en Aff sich sähe losse
Un hot noch annern mitgebroacht.
Es zwitschern Vejel, brille Kälwer
Un Biene summe um die Wett,
Ach die woarn kumme ganz vun sälwer
Nor Schnoke hots noch gäwwe net.
Wie dann de Mensch dezu is kumme
Woarer vun all dem ganz enzickt
Un hot in Seeligkeit geschwumme;
Es Paradies, es woar geglikt.
Bis dato isses sou gebliwwe,
Nor Bäigstroaß nennes heit die Leit,
Un wann die Sunn es Eis vetriwwe
Werd's jeeres Friehjoahr do erneit.
Wann aa die Annern däs bestreire
Un fresch behaupte 's weer net sou
Loß doch die Simbel uns beneire!
Die Hauptsach is: mir glaawe drou! –